Σταματήστε πλιζ να ρωτάτε για κάθε σουβλάκι που εμφανίζεται στο instagram (όπως αυτό απ’τη Βόλβη), αν είναι καλύτερο απ’του Κώστα στη Μητρόπολη, του Λευτέρη στη Νέα Σμύρνη, τις Ρωσίδες στην Καλλιθέα ή δεν ξέρω κι εγώ ποιο άλλο σταρ-τυλιχτό της πόλης θεωρείτε το απόλυτο μέτρο σύγκρισης!
Δεν υπάρχει ξέρετε σουβλακόμετρο. Και σε μια τυφλή δοκιμή, σίγουρα θα χάναμε όλοι, αντιστοιχίζοντας άλλα αντί άλλων.
Αυτό που νομίζω ότι αντικειμενικά μετράει πάνω απ’όλα, είναι να μη έχει καμία σχέση με το πολυδιαφημισμένο -κυρίως από χοντροκομμένους πολιτικούς- Μπαϊρακτάρη. Όλα τ’ άλλα είναι υποκειμενικά.
Πέρα απ’την πλάκα, τα σουβλάκια που καταλαβαίνω ότι αρέσουν στους foodies, έχουν κρέας καθαρισμένο με το χέρι απ’τα λίπη του, καυτερή κόκκινη σος (ποτέ τζατζίκι) ή ακόμη και σκέτα μυρωδικά, ντοματούλα ζουμερή και κατακόκκινη, κρεμμυδάκι μπόλικο, ενώ οι πατάτες απαγορεύονται και η πίτα είναι δια ροπάλου αλάδωτη και χωρίς κατάψυξη στο βιογραφικό της.
Να μου πεις, φτάνει αυτή η χωρίς καθόλου μυστικά συνταγή για να ανοίξεις talk of the town σουβλατζίδικο και να μαζεύονται μιλιούνια απ’έξω;
Ε όχι, έχουμε ξαναπεί ότι το φαγητό είναι επιπλέον μεράκι, ταλέντο, αγάπη, marketing (πού βρίσκεσαι, πώς μιλάς, τι πρεσβεύεις, που έλεγε και η Βίκυ Καγιά για τον Γκαλιάνο στο παλιό GNTM).
Και η Βόλβη, η οποία άνοιξε μέσα στην καραντίνα στην… ατμοσφαιρική Βαρβάκειο κρεαταγορά, τα έχει όλα αυτά με το παραπάνω. Εξ ου κι ο χαμούλης.
Μην ακούσω τώρα αν είναι καλύτερη απ’τον Κώστα, θα ουρλιάξω!