Αν έχει νόημα να γράψω για κάτι στη Μύκονο αυτή τη στιγμή, αυτό είναι πρώτα και πάνω απ’όλα το Nōema (cheesy το λογοπαίγνιο νόημα/nōema but it’s ok…)
Σε ένα νησί που αλλιώς το περίμενα (με ειλικρινή προσμονή) μετά από τόσο χρήμα που έχει πέσει, αλλά δεν το είδα ρε και στα καλύτερά του (μάλλον το αντίθετο), το Nōema δικαιωματικά συζητιέται απ’όλους ως κάτι μοναδικό και μαγικό, ένα μυκονιάτικο θαύμα. Τόσο ως concept (τι sexy περιβάλλον, τι μουσική για instant Grammy, τι επιπέδου Martha Graham χορογραφία απ’το προσωπικό) όσο φυσικά και το φαγητό, αυτό το πληθωρικό, ασύγκριτα νόστιμο κι αληθινά γαμάτο φεστιβάλ απόλαυσης.
Χίλια εκατομμύρια μπράβο στον Αθηναγόρα Κωστάκο, που του έδωσα τα πρώτα συγχαρητήρια όταν ακόμη είχε χνούδι αντί για γένια, τότε που εξωφρενικά νεαρός ανέλαβε με συστολή και τρακ το εστιατόριο-θεσμό Πιλ Πουλ… Που είναι το Πιλ Πουλ και που ο Κωστάκος τώρα, ε;
(by the way, όποιος θυμάται το Πιλ Πουλ στο Θησείο, μπορεί να βάλει τα γυαλιά πρεσβυωπίας του και να συνεχίσει το διάβασμα…)
Από τον καπνιστό ταραμά με τη λιαστή ντομάτα και το συγκλονιστικό καμένο παντζάρι με το pesto καρύδι, μέχρι τη δική του εκδοχή της αστακομακαρονάδας, αλλά και το αρνί, αχ το αρνί, που το συζητάγαμε όλο το βράδυ μέχρι να μας πάρει ο ύπνος, αφού ήταν σαν να κάναμε με αυτό το best ever Πάσχα μας, ο Αθηναγόρας έχει φτιάξει ένα ολοκληρωμένο μενού με τη σφραγίδα του φαρδιά πλατιά. Μια γαστρονομική γιορτή, που αν και προφανώς ελληνική, αιωρείται με χάρη και υπερίπταται πάνω απ’ οτιδήποτε άλλο ελληνικό.
Με μια λέξη; Ερωτεύτηκα.
Μου συμβαίνει τελευταία πιο συχνά με εμπειρίες φτιαγμένες από ανθρώπους. Παρά με τους ανθρώπους per se.
