Λιγώνει μέχρι και το μάτι μ’αυτό το ολόχρυσο κιουνεφέ στο ζαχαροπλαστείο του Feyrouz, ένα γλυκό ταψιού σαν πολύτιμη προίκα της ιδιοκτήτριας Ελένης που ήρθε μαζί της από την εγγύς Ανατολή.
Από εκεί άλλωστε έφερε στην Αθήνα & τα συγκλονιστικά της λαχματζούν, το ηδονικό πεϊνιρλί με κόκορα & τις άλλες λιχουδιές που βρίσκεις ακριβώς απέναντι, στο διάσημο πια ethnic στριτφουντάδικο με το ίδιο όνομα, όπου κάθε μεσημέρι σχηματίζονται ουρές & για το οποίο έχουν γραφτεί επάξια τόσοι & τόσοι διθύραμβοι -ανάμεσά τους κι ο δικός μου (διάβασε ΕΔΩ).
Αυτό το κιουνεφέ, λοιπόν, φτιαγμένο με μυζήθρα Κρήτης & σιρόπι μελιού, θυμίζοντας στη γεύση πίτα Σφακιανή, επιλέξαμε (ο πληθυντικός επειδή φτάνει & περισσεύει για δύο) να το συνοδεύσουμε με καταπληκτικό είναι η αλήθεια παγωτό ντοντουρμά & φυστίκι Αιγίνης, για να δροσίσει & να αλαφρώσει, να κατέβει η μπουκιά πιο εύκολα, αν με πιάνεις.
Το ίδιο… στουμπωτική και η κρέμα του μουχαλεμπί με το τριμμένο ινδοκάρυδο & το ροδόνερο, που είχε μεν κάποιο ενδιαφέρον να αναμετρηθείς με την πλούσια υφή της & τα κρυμμένα αρώματα, αλλά δεν ήταν δα και τόσο σπουδαία, να πας ας πούμε μέχρι τη στενή οδό Καρόρη μια τυχαία μέρα επειδή την πεθύμησες.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ: Ωραίο πράγμα που άνοιξε ανάμεσα σε άλλα κι ένα τέτοιο ανατολίτικο ζαχαροπλαστείο, να διαιωνίσει την παράδοση & να εμπλουτίσει την Αθήνα μας, που τελευταία τα αλέθει όλα με know how μητρόπολης.
Όμως, μου φαίνεται ότι τα πληθωρικά εύσημα που παίρνει από τα urban media αυτό το συμπαθές ζαχαροπλαστείο είναι είτε από σακχαρώδη νοσταλγία (αυτή που αναπτύσσει ο Έλλην και με το «Σμύρνη Μου Αγαπημένη» της Ντενίση), είτε από την πολλή την αγάπη για τα απέναντι λαχματζούν, αγάπη που περισσεύει και χύνεται σαν σιρόπι εύνοιας πάνω κι από αυτά εδώ τα αυθεντικά, χειροποίητα, με διαλεχτές πρώτες ύλες, εντούτοις παλιάς γευστικής αισθητικής γλυκά του Feyrouz.
Τα χωρίς ένα αντικειμενικό excitement που να δικαιολογεί τις πολλές τους θερμίδες. Να το ‘πα…