Ξυπνάς με το πάσο σου μια Κυριακή πρωί & ήδη πριν ανοίξεις τα μάτια, σε εκείνη την ενδιάμεση κατάσταση που μπερδεύεται η ορθολογική σκέψη με την τρελή επιθυμία & το όνειρο, σκέφτεσαι «πού συγκλονιστικά να πάμε σήμερα να γιορτάσουμε την πείνα μας;».
Οι οβάλ ρωμάνικες πίτσες και οι πλούσιες πάστες του Lollo’s Atene, σε μια όμορφα πειραγμένη 50s μονοκατοικία στο Χαλάνδρι, είναι μια εύλογη, χορταστική σκέψη, που περνάει από μπροστά σου σαν ντοκιμαντέρ γεύσης του Netflix μέσα στην παραζάλη της πρωινής σου λιγούρας, αλλά δυστυχώς για σένα το Lollo’s, τόσο αργά που το αποζήτησες, θα είναι ολοκληρωτικά ρεζερβέ κι αυτό το ξέρει όλη η Αθήνα -απορώ με το θράσος σου μερικές φορές…
Ένα τεράστιο μενού (μέτρησα νομίζω 36 πίτσες!), ένα ζευγάρι συμπαθητικών ιδιοκτητών, κανονικές τιμές, σβέλτο σέρβις με χιούμορ, αλλά κυρίως οι εντυπωμένες καλοκαιρινές αναμνήσεις από το ίδιο μαγαζί που προϋπήρχε στην Αντίπαρο (κι εκεί συνεχίζει για σκαφάτους, kiteάδες & την παρέα της Ρίτα Γουίλσον & του Τομ Χανκς, κάθε χρόνο με το που πιάσουν οι ζέστες) έκαναν το αθηναϊκό Lollo’s ανάρπαστο από στόμα σε στόμα μέσα σε μια μέρα όταν άνοιξε πριν έναν περίπου χρόνο.
Το αξίζει όλο αυτό; Μάλλον ναι. Αλλά δεν μπορώ και να ταλαιπωρηθώ.
Ίσως και η δική μου λαχτάρα για την πίτσα Lollo’s (mozzarella, guanciale, χτυπητό αβγό, pecorino romano, μαύρο πιπέρι) ή για τα Ravioli al Tartufo (κρέμα τρούφας, φρέσκια ricotta, parmigiano, βλ. πάνω) να ήταν θεόρατη αν είχα αγαπήσει το μαγαζί στην ειδυλλιακή καταστασούλα ενός μικρού, πλην κοινωνικά σημαντικού, κυκλαδίτικου νησιού με καλοζωισμένους, μαυρισμένους & κατάξανθους από το αλάτι & τον αυγουστιάτικο ήλιο πελάτες.
Όμως, στην ψύχρα του χειμώνα και με όλους τις ιώσεις να με τριγυρίζουν, το ίδιο & περισσότερο μαγικό μου φαίνεται και το delivery από το Flower, το Capanna, το Malconi’s, που τώρα το πεθύμησα, τώρα θα το καλέσω, σε λίγο να, θα τρώω.
Γενικά με χαλάνε οι πρόωρες κρατήσεις εμένα, γιατί πραγματικά δεν ξέρω αν θα ξυπνήσω μια Κυριακή καλά ή με υπαρξιακό βάρος στο στήθος. Κι έτσι πολλά πράγματα που θα ‘θελα να κάνω, μοιάζει να μη με θέλουν εκείνα. Θα ζήσω…
