Ψάχνω κάτι παρηγορητικό να πω, αλλά δεν έχει μείνει τίποτα.
Υπομονή κάνουμε, θα κάνουμε, τα είπαμε αυτά, τα λέμε ένα χρόνο τώρα, μας τελείωσε.
Θα αντέξουμε, θα ξαναβγούμε, κάποια στιγμή θα το ξεχάσουμε σαν να μην είναι ό,τι πιο κουλό συνέβη στη γενιά μας.
Πώς θα βγούμε είναι άλλη υπόθεση. Και το πότε θα βγούμε είναι θολό σαν τα στάσιμα νερά που λουζόμαστε καθημερινά, κάθε μέρα της μαρμότας, της ζωής της επαναλαμβανόμενης ως ίδιας κι απαράλλαχτης με το χθες, που ίσως να ήταν προχθές, ίσως και πριν μια βδομάδα -δεν μπορώ να ξεχωρίσω.
Σήμερα, πάλι καλά, είχε λιακάδα κι έβγαλα αυτή την όμορφη αθηναϊκή είσοδο. Από μεθαύριο λέει βαρυχειμωνιά. Και; Σάμπως θα αλλάξει τίποτα;