Συγκλονιστικά έφαγα, όπως πάντα, στο CTC του Αλέξανδρου Τσιοτίνη, του πολυμήχανου Έλληνα σεφ που συνδυάζει με άνεση τις τρελές ιδέες, τις προχωρημένες τεχνικές & την breathtaking παρουσίαση με κάτι άλλο, περιέργως δυσεύρετο στα περισσότερα εστιατόρια του είδους «γκουρμέ»: την αναπαυτική για την ψυχούλα μας νοστιμιά.
Έχω από καιρό καταλήξει ότι στα θέματα του φαγητού συμφωνώ περισσότερο με τους αυθόρμητους instagrammers (που περιορίζονται σε συνθηματικές λεζάντες με like-dislike) παρά με τα γαστρονομικά αστέρια που κρύβουν σκοπιμότητες & σκοτεινές συμφωνίες πίσω από τις τραγανές τους λέξεις.
Οπότε πήγαμε στο CTC με ένα φίλο και μεταξύ τύρου & αχλαδίου, κλάψαμε απ’τα γέλια με την ανακολουθία που δέρνει τα διάσημα Michelin:
Από τη μία, μου έλεγε ότι στη Βραζιλία που πήγε πρόσφατα, έφαγε σε αρκετά εστιατόρια-ανέκδοτα στο Σάο Πάολο & στο Ρίο, παρασημοφορημένα μεν με 1 ή 2 αστέρια, εξ ου και παράλογα ακριβά για τη χώρα της φαβέλας, αλλά τόσο μα τόσο αδιάφορα έως γευστικά καταθλιπτικά σε σχέση με τα καλά δικά μας, που μόνο νευρικό γέλιο μπορούν να φέρουν στο στόμα -καμία άλλη απόλαυση.
Από την άλλη, στην Αθήνα, φαίνεται πως τα εύσημα τα δίνουν οι «ειδικοί» του Michelin με απαράμιλλη αυστηρότητα & φειδώ, οπότε τη βελουτέ καλαμπόκι του Αλέξανδρου, αρωματισμένη με αστακό και αφρό από τρούφα & περγαμόντο, ένα yum ποίημα πανανθρώπινης αποδοχής, την προσπερνούν σαν να είναι συνηθισμένη.
Ήρθε η ώρα, όμως, εσείς, εγώ και άπαντες οι Αθηναίοι foodies και οι πάμπολλοι ψαγμένοι τουρίστες, οι οποίοι (εννοείται πως) δεν συμβουλεύονται πια το guide Michelin όταν ταξιδεύουν, αλλά πιο φρέσκες πηγές (το Foursquare, το Instagram), να απονείμουμε από καρδιάς στο CTC, το οποίο που φέτος κλείνει 5 δημιουργικά χρόνια, στο άψογο σέρβις του και στις καλές τιμές του, ΟΛΑ ΤΑ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΜΑΣ και να πούμε στον Αλέξανδρο ένα μεγάλο μπράβο!
Βραβείο ειλικρινές και (να το πούμε κι αυτό) εντελώς δωρεάν…
Στη μεγάλη φωτογραφία πάνω: Ψάρι ημέρας με μους από καμένο βούτυρο & πράσο. Αριστούργημα!
