Παραπονιούνται πολλοί ότι δεν συμβαίνει τίποτα στην Αθήνα τον χειμώνα (γιατί είναι σαν το Ρίο της Βραζιλιάς, μια πόλη που ζει μόνο για το καλοκαίρι…), όμως να που δυο καταπληκτικές εκθέσεις γειτονεύουν στο κέντρο της πόλης & δεν πρέπει με τίποτα να τις χάσετε!
Η πρώτη που τιτλοφορείται «Ερμιτάζ: Πύλη στην Ιστορία» φιλοξενείται στο πρότυπο Βυζαντινό & Χριστιανικό Μουσείο & είναι μια πολύ καλοστημένη βιτρίνα, τηλεγραφική αλλά περιεκτική, του σπουδαιότατου Μουσείου Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης: πίνακες-αριστουργήματα, κοσμήματα & διακοσμητικά αντικείμενα των Τσάρων, μοναδικά αρχαία ευρήματα & ένα υπέροχο γλυπτό του Αντόνιο Κανόβα. Επειδή έχω πάει στο Ερμιτάζ κι, όπως μου συμβαίνει πάντα στα χαοτικά μουσεία σαν το Λούβρο & το The Met, απλά περπάτησα γρήγορα κατά μήκος ατελείωτων διαδρόμων, σε αυτή εδώ την έκθεση με τη σωστή επιμέλεια & τα χρήσιμα συνοδευτικά κείμενα, μπόρεσα να διατρέξω τις συλλογές του Ερμιτάζ με πιο ουσιαστικό τρόπο -ουκ εν τω πολλώ το ευ, είτε το πιστεύετε είτε όχι… (διάρκεια μέχρι 26/2/17)
Εκεί πιο δίπλα, σε ένα μέχρι πρόσφατα κλειστό υπόγειο του Ωδείου Αθηνών, το ΝΕΟΝ (τσέκαρε εδώ το προηγούμενο μεγάλο του project με τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς) έστησε μια από τις πιο έξυπνες και… μεταφυσικές εκθέσεις σύγχρονης τέχνης ever, που με συνοδό την Ασκητική του Καζαντζάκη, διατρέχει τη ζωή σαν τραύμα του ανθρώπου, από τη γέννηση μέχρι τον άλλο κόσμο. Ιδιαίτερη μνεία στους απίστευτα καταρτισμένους & γλυκούς (δωρεάν) ξεναγούς!!! (Διάρκεια μέχρι 29/1/17) ΜΗΝ ΤΗ ΧΑΣΕΤΕ!!!
Και κάτι από την Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη που διάβασα στην είσοδο του «Flying Over The Abyss» & μου άρεσε πολύ…
«Ο ανώτατος αυτός βαθμός της άσκησης λέγεται Σιγή: Όχι γιατί το περιεχόμενο είναι η ακρότατη άφραστη απελπισία για η ακρότατα άφραστη χαρά και ελπίδα. Μήτε γιατί είναι η ακρότατη γνώση, που δεν καταδέχεται να μιλήσει, για η ακρότατη άγνοια, που δεν μπορεί. Σιγή θα πει: Καθένας αφού τελέψει την θητεία του σε όλους τους άθλους, φτάνει πια στην ανώτατη κορφή της προσπάθειας – πέρα από κάθε άθλο, δεν αγωνίζεται, δεν φωνάζει· ωριμάζει ολάκερος σιωπηλά, ακατάλυτα, αιώνια με το Σύμπαντο. Αρμοδέθηκε πια, σοφίλιασε με την Άβυσσο, όπως ο σπόρος του αντρός με το σπλάγχνο της γυναίκας… Πώς μπορείς να φτάσεις στο σπλάγχνο της Άβυσσος και να την καρπίσεις; Αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί, δεν μπορεί να στριμωχτεί σε λόγια, να υποταχτεί σε νόμους· καθένας έχει και τη λύτρωση τη δική του, απόλυτα ελεύθερος. Διδασκαλία δεν υπάρχει, δεν υπάρχει Λυτρωτής που να ανοίξει τον δρόμο. Δρόμος να ανοιχτεί δεν υπάρχει. Καθένας, ανεβαίνοντας απάνω από την δική του κεφαλή, ξεφεύγει από το μικρό, όλο απορίες μυαλό του. Μέσα στην βαθιά Σιγή, όρθιος, άφοβος, πονώντας και παίζοντας, ανεβαίνοντας ακατάπαυτα από κορυφή σε κορυφή, ξέροντας πως το ύψος δεν έχει τελειωμό, τραγούδα, κρεμάμενος στην άβυσσο, το μαγικό τούτο περήφανο ξόρκι»
