Ναι το 95% της Μπιενάλε της Αθήνας είναι κάτι αηδίες, όπως πολύ καλά φανταστήκατε.
Και ναι, πρόκειται πάλι ως επί το πλείστον για αυτιστικούς (με την κοινωνιολογική έννοια) καλλιτέχνες-αιώνια παιδιά, που νταντεύονται από το παγκόσμιο αναρχοαριστερό κατεστημένο «να κάνουν ό,τι νιώθουν».
Πάει καλά να κάνεις όπως νιώθεις αν είσαι ο Τζάκσον Πόλοκ. Αν είσαι, όμως, ένα ατάλαντο & σαχλό τσογλάνι, ένα μη αναγνωρισμένο εγγόνι του Άντι Γουόρχολ με μόνο εφόδιο την απέραντη εγωκεντρική σου αυτοπεποίθηση (και το ανάλογο styling φυσικά) τότε…
Tότε, δυστυχώς, τις τελευταίες δεκαετίες δεν θα σταθεί κανείς εμπόδιο στην ορμητική κουταμάρα σου: Οι γονείς που σε αγαπάνε άνευ όρων, οι καθηγητές στη Σχολή που είναι το ίδιο ανισόρροποι με σένα & λαδωμένα γρανάζια του ίδιου φαύλου κύκλου, τα παρεάκια των κολλητών που δεν ξέρουν την τύφλα τους, αλλά είναι εκεί για να σε στηρίζουν φανατικά, το κύκλωμα της τέχνης που θα σε δεχτεί με ανοιχτές αγκάλες (και ανοιχτά τα πόδια), οι διοργανωτές των μπιενάλε που θα σε καλέσουν με όλα τα έξοδα πληρωμένα, επειδή είναι γνωστό πως κάνεις το πιο ξέφρενο κέφι στα πάρτι των εγκαινίων, όλοι είναι συνυπεύθυνοι που μόνο το 5% της Τέχνης παγκοσμίως (όχι μόνο σε αυτή εδώ την κατά τα άλλα αξιόλογη διοργάνωση) βλέπεται & το υπόλοιπο 95% απωθεί! (by the way, το «απωθεί» θα σου πουν είναι θεμιτή αντίδραση στην Τέχνη, αλλά ποιος τους χέζει;)
Φευ, μέσα σε αυτό τον απύθμενο λάκκο με τα φανφαρώδη σκατά, επιπλέουν έργα μοναδικά, σύγχρονα αριστουργήματα που καμία σχέση δεν έχουν με Μποτιτσέλι, αλλά αξίζουν το ίδιο την προσοχή σου.
Μακάρι ΑΥΤΑ να είχαν την ολοδική τους Μπιενάλε, την «Μπιενάλε της μη αηδίας», να πάμε εκεί να εκστασιαστούμε, δίχως να χρειάζεται παράλληλα να βουτήξουμε στη λύπη για τη χαμένη ομορφιά, το χαμένο μέτρο, τη χαμένη διάνοια, το χαμένο ταλέντο.