Ήθελα το τελευταίο μου παγωτό για φέτος να είναι αυτό του ΚΟΚΚΙΟΝ στου Ψυρρή: χειροποίητη γευστική πολυπλοκότητα κάτω απ’τους 0 βαθμούς κελσίου.
Τώρα ακόμη που μπορώ, αφού είναι τα βράδια γλυκά σαν καιρικό παράδοξο, απόρροια της κλιματικής αλλαγής (αν δεις το ποτήρι μισοάδειο) ή σαν ευλογία & θαύμα (αν το δεις μισογεμάτο).
Από τις διάφορες εξεζητημένες γεύσεις, που αλλάζουν κάθε τόσο στον μαυροπίνακα, διάλεξα το εκλεπτυσμένο «μασκαρπόνε με περγαμόντο & πετιμέζι», αλλά πήρα και μια μπάλα «φυστίκι με καραμέλα & σοκολάτα γάλακτος» για να τους τσεκάρω αν διαπρέπουν το ίδιο στα συνηθισμένα όσο & στα σπάνια.
Και ήταν πραγματικά ΚΑΛΟ παγωτό αυτό εδώ -όχι γιατί το σκεπάζουν με παραπλανητικά βουνά από toppings (απαγορεύονται αυτά στο ΚΟΚΚΙΟΝ εκ πεποιθήσεως), αλλά γιατί αμέσως ξεχώριζα την κάθε μια γεύση που άγγιζε τον ουρανίσκο μου, χωρίς να μπερδεύονται τα πάντα όλα (αρώματα, τεχνητά χρώματα, βούτυρα, γάλατα, σιρόπια) σε γευστικό κιτς, όπως συμβαίνει συνήθως.
Καταλαβαίνεις πόσο διαφορετικό είναι αυτό εδώ το πράγμα απ’το… παγωτό στο Estrella, έτσι δεν είναι;