Χυδαίες δεν είναι οι selfie, χυδαίοι είναι οι άνθρωποι

Γελάω ειλικρινά με τους συνανθρώπους μας, που σαν Τασσώ Καββαδία (κακές συντηρητικές γεροντοκόρες) ή σαν Αμβρόσιοι (μεσαιωνικοί σατανάδες), βάλλουν κατά των selfie ή -ξέρω γω- του foodporn, επειδή οι ίδιοι είναι ανίδεοι γι’ αυτά & τα σύγχρονα κοινωνικά ήθη τους προσπερνούν, όπως το YouTube άφησε πίσω το DVD-R…
Πόσο απλοϊκό οι καημενούληδες να μας νουθετούν, λέγοντάς μας «χάνεις τη στιγμή» όταν στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχαμε μπορέσει να αρχειοθετήσουμε καλύτερα τα ωραία & τα σημαντικά, όσο τώρα με το instagram. Αντίθετα, χαμένες στη λήθη των ετών είναι οι στιγμές που δεν πρόλαβα να αποτυπώσω με το κινητό μου. Τώρα τίποτα δεν πάει πια χαμένο…
Συνήθως στις άστοχες βολές που μου πετάνε επειδή κάνω (κι) αυτή τη δουλειά, δεν απαντώ. Το έκανα μέχρι το 2014, άντε το 15, αλλά είναι αστείο πια να συζητάμε για τα social media, όπως παλιότερα αναθεμάτιζαν οι γριές τα «κομπιούτερ» & το «ιντερνέτ». Προχθές, όμως, να που ένας απ’αυτούς μού επιτέθηκε άγρια μπροστά σε μια παρέα επειδή, λέει, έβγαλα φωτογραφία το πιάτο μου (!).
Hellooooo είναι το 2018! That’s what people do nowadays & σίγουρα είναι αυτό που κάνω εγώ, είτε σου αρέσει είτε όχι. Δεν φταίω που τα τρένα πέρασαν & δεν επιβιβάστηκες, που ακόμη μπορεί να πίνεις το τσάι σου με το μικρό δαχτυλάκι σηκωμένο σαν βασίλισσα χωρίς βασίλειο, ενώ εμείς έχουμε περάσει στο matcha latte. Χαλάρωσε! Επιλογές είναι αυτές, κάνε τις δικές σου & άσε με να κάνω ελεύθερα & τις δικές μου.
Δεν θα απολογηθώ για τις selfie, δεν θα απολογηθώ για το foodporn, δεν θα απολογηθώ για τίποτα. Πόσο μάλλον σε σένα, που δεν καταλαβαίνεις ότι με μια φωτογραφία, μοιραζόμαστε σήμερα χίλιες λέξεις, όσες περίπου δηλαδή χρειάζεσαι εσύ για να πεις μια ιστορία από τα early 00s…