Shirt Prada (Luisa World) // Sunglasses The Bespoke Dudes (Truman Clothiers)
Aν με ρωτήσεις ένα πράγμα που έμαθα στα σαράντα δύο μου είναι πως όλοι έχουμε βαθιές ρίζες σαν τα δέντρα, από τις οποίες δεν μπορείς με τίποτα να ξεμακρύνεις.
Παρά μόνο να κουνηθείς παιχνιδιάρικα δεξιά-αριστερά σαν εκκρεμές, στον ρυθμό που φυσάει ο άνεμος, να ακουμπήσεις τα κλαδιά σου στιγμιαία στα κλαδιά κάποιου άλλου, και ύστερα να επιστρέψεις μοιραία στην αρχική σου θέση την οποία οριοθετούν καταγωγή, πατρίδα, οικογένεια, βιώματα, αρχές, κουλτούρα, ηθική, παιδεία, αναφορές, διαβάσματα, τραύματα, συμπλέγματα, ταμπού, φοβίες, έμφυτα ταλέντα, γενετικές αδυναμίες, σίγουρα η αγάπη που πήρες μικρός, αλλά και ο θυμός που αποθήκευσες χωρίς να το θέλεις στα παιδικά σου χρόνια.
Τίποτα απ’ αυτά δεν μπορείς ν’ αφήσεις πίσω μεγαλώνοντας κι έτσι, για πολλά χρόνια, νόμιζα πως ξέφευγα προς κάπου αλλού διαφορετικά, ενώ στην πραγματικότητα απλά ψήλωνα ακίνητος στο ίδιο σημείο.
Και να τώρα που έφτασα πια σε ένα ικανό μπόι να βλέπω τα πράγματα πανοραμικά. Και ναι είμαι ευτυχισμένος που δεν κούνησα ρούπι, που η ζωή δεν με άλλαξε «ριζικά». Γιατί είναι γεμάτος ο κάμπος σωριασμένους κορμούς μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μου, απεγνωσμένα δέντρα που έτρεξαν χωρίς ρίζες να ξεφύγουν από τον εαυτό τους κι έπεσαν naturally κάτω στα λίγα μέτρα.
«Οι ρίζες σου είναι η δύναμή σου», μου είπαν μαμά και μπαμπάς όταν έφυγα απ’το σπίτι, αλλά δεν μου εξήγησαν ότι είμαι δέντρο και μ’άφησαν να το ανακαλύψω από μόνος μου.
Μου πήρε δυο δεκαετίες να μάθω, για παράδειγμα, πως είμαι στη δουλειά καρποφόρο, στα αισθήματα αειθαλές & στη δίαθεση φυλλοβόλο. Δυο δεκαετίες να αγαπήσω το δέντρο που γύρισε όλον τον κόσμο, αλλά δεν έκανε ποτέ ταξίδι μακριά απ’τον εαυτό του.
(To post δημοσιεύτηκε στο instagram στις 20/4/2019)