Μου κάνει εντύπωση ότι δεκαπέντε περίπου χρόνια μετά τη λήξη της παντοκρατορίας του Πέτρου Κωστόπουλου στα ελληνικά media, που επήλθε πριν ακόμη από τα μνημόνια, με την κατακόρυφη πτώση των κυκλοφοριών των περιοδικών του & με τη μειωμένη κοινωνικοπολιτική του επιρροή (εκτός & αν είναι μείζον θέμα ο «καλύτερος κώλος της Ελλάδας»), υπάρχουν ακόμη φωνές που τον χρησιμοποιούν ως άλλοθι για την πολιτισμική μας κατρακύλα ως έθνος.
Και που χρησιμοποιούν το όνομά του ως μαύρο επιθετικό προσδιορισμό δίπλα σε κάθε τι για το οποίο μετανιώνουμε & ντρεπόμαστε ύστερα από τριάντα χρόνια που κουρνιάζαμε στη ζεστή πλην λερωμένη νεοπλουτίστικη φωλίτσα μας.
Τελευταία φορά ήταν όταν ξεστόμισε το περίφημο «ξεβλάχεψα πολύ κόσμο«, το οποίο εξαγρίωσε τα πλήθη των πρώην «πασόκων», νυν «ανένταχτων λαϊφσταηλάδων χωρίς κομματική ταυτότητα»: «σιγά ρε Βολιώτη βλάχο μη σου χρωστάμε κιόλας! Εσένα που κατέστρεψες την Ελλάδα» ήταν το νόημα όσων γράφτηκαν εκείνες τις μέρες στα social media, απλά με πολύ πιο τοξικές λέξεις & χυδαίους αυριανικούς χαρακτηρισμούς.
Δεν θα καθίσω εκ νέου να αναλύσω & γω γιατί ο «Κωστοπουλισμός» ήταν η lifestyle προέκταση του «Παπανδρεϊσμού» & του «λαϊκού ΠΑΣΟΚ». Έχουμε διαβάσει τόσα πολλά σχετικά, από σοβαρά άρθρα στην Καθημερινή μέχρι υβριστικά σχόλια στο facebook, που νομίζω λίγο-πολύ έχουμε όλοι πιάσει το νόημα.
Αυτό, όμως, που μου φαίνεται πια αστείο είναι όταν, ανώριμοι να σηκώσουμε το μερτικό μας στην ευθύνη, συνεχίζουμε να φορτώνουμε με τα δικά μας κρίματα τον σταυρό ενός ανθρώπου, που στο κάτω κάτω της γραφής ανεβαίνει το δικό του Γολγοθά με τα ντιτζεϊλίκια στα νησιά (στην ηλικία του) & το σαντουϊτσάδικο στο Κολωνάκι (διάβασε ΕΔΩ).
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο Πέτρος Κωστόπουλος δεν καθιερώθηκε πραξικοπηματικά τότε με το ΚΛΙΚ, αλλά αναδείχθηκε δημοκρατικά σαν τον ΣΥΡΙΖΑ από τους (εκατοντάδες) χιλιάδες αναγνώστες τους διψασμένους για μια πιο ελευθέρια θεματολογία, την καθημερινή γλώσσα του πεζοδρομίου & χρήσιμες-άχρηστες συμβουλές για το καλύτερο «ιεραποστολικό». Ναι, ήταν ένας λαϊκιστής των media που ανέλαβε να μας σερβίρει το junk food που κάναμε κέφι. Όμως, δεν μας το μπούκωσε στο στόμα. Το καταβροχθίσαμε με λαιμαργία από μόνοι μας.
Προφανώς & δεν έχουμε όλοι την ίδια ευθύνη (μην παρεξηγηθώ σαν το καημένο τον Πάγκαλο & το «μαζί τα φάγαμε» που τον εξαφάνισε), αφού άλλοι από μας παραδόθηκαν άνευ όρων στα τριγλυκερίδια & τα trans λιπαρά της κωστοπουλικής διατροφής &άλλοι κατανάλωναν την ίδια περίοδο καλογερικά τα βιολογικά προϊόντα της κουλτούρας που προωθούσε η ΕΡΤ & η Ελευθεροτυπία. Πραγματικά, όμως, δεν ξέρω τι από τα δύο ήταν καλύτερο για το συκώτι.
Τότε στα ’90s που δεν υπήρχε η επιλογή του ίντερνετ & τα περισσότερα επίσημα μέσα (κανάλια & εφημερίδες) αμφιταλαντεύονταν μεταξύ αυριανισμού και λοβοτομής, χιλιάδες άλλοι μαζί & γω, δεν ψάχναμε στα περιοδικά να βρούμε καλογραμμένες συνταγές για κέικ, ούτε μας πείραζε να δούμε τυπωμένες τις λέξεις που κάνουν τζιζ. Μας κέρδισε εκείνη η σπαρταριστή γλώσσα & η θεματολογία των άκρων, όπως σήμερα έλκει τους μικρούς η Αριάνα Γκράντε, που συνέχεια πασπατεύεται & η Cardi B που βρίζει σαν έμπορος ναρκωτικών σε γκέτο. Θέλαμε απλά να είμαστε cool –όχι kool. Άλλο που γρήγορα η επανάσταση της γραφής του ΚΛΙΚ υπονομεύτηκε από το ιερατείο του πούρου & διολίσθησε προς το στεγνό & επιφανειακό lifestyle του κώλου.
Ακόμη κι αυτοί, όμως, που ξορκίζουν τώρα τον «κωστοπουλικό» τρόπο, το κάνουν με εκφράσεις δανεικές από τη δική του σχολή. Διάβασα πάλι τις προάλλες ένα κομμάτι σε indie blog που, ήθελε μεταξύ άλλων να πει ότι δυστυχώς ακόμη επιζεί ο σεξιστικός τρόπος που έβλεπαν τις γυναίκες τα ΚΛΙΚ & τα Nitro. Το κείμενο, γεμάτο κώλους, ξερατά & κλανιές, δεν ήταν δα γραμμένο & ακαδημαϊκά σαν διδακτορικό. Και ήταν αυτός ακριβώς ο λόγος που το απήλαυσα τόσο & το θαύμασα για τη βιτριολική του οξύτητα, αφού γραμμένο σε μια γλώσσα κωστοπουλικής έμπνευσης στις καλύτερές της στιγμές, τα επιχειρήματα χρωματίζονταν αδρά & καίρια.
Νομίζω ότι ο Πέτρος Κωστόπουλος, πέρα από τα πολλά επιμέρους λάθη, έπεσε καταρχήν θύμα της «προόδου» της οποίας υπήρξε ο καταλύτης. Όταν ο Έλληνας πρωτόγονος hipster χόρτασε δεύτερες γκόμενες, βαλκανικό star system & σεξ από όλες τις διαθέσιμες τρύπες & ύστερα ακολουθώντας τις τάσεις, το έριξε στον Χαρούκι Μουρακάμι & στους Arcade Fire, ο Πέτρος, ζαλισμένος από τα μοχίτο στο Delano του Μαϊάμι, δεν κατάλαβε την επέλαση της νέας επικρατούσας κουλτούρας. Κι έτσι η απατηλή αυτοκρατορία του έσβησε από το νωχελικό πέρα δώθε που κάνει το κυματάκι στη νηνεμία, το σουέλ που λέει & η Ιωάννα Καρυστιάνη, πολύ πριν ακόμη έρθει η οικονομική κρίση σαν τσουνάμι & τον σαρώσει σαν γιαπωνέζικο ψαροχώρι.
Πριν λίγες μέρες διάβαζα πάλι έναν οχετό για τον Κωστόπουλο στο facebook από έναν στιλίστα ο οποίος τώρα ο φτωχός, τόσα χρόνια μετά την κατάρρευση της ΙΜΑΚΟ, η οποία τον κατέστησε προσωρινά εκατομμυριούχο μόνο & μόνο για να φέρνει που & που ένα βρακί για τη Ματσούκα ή τη Γωγώ Μαστροκώστα, θυμήθηκε τώρα ξανά ότι δεν θα πάρει δεκάρα από τα χρωστούμενα. Ειλικρινά αντί να λυπηθώ τον απλήρωτο, λυπήθηκα τον Πέτρο, παρόλο που και μένα μου χρωστάει & έχω πληρώσει ΦΠΑ και φόρους για λεφτά που δεν πήρα ποτέ…
Είναι καιρός νομίζω, 3-4 μνημόνια & ένα δημοψήφισμα μετά, να συμφιλιωθούμε μεταξύ μας ώστε να πάμε παραπέρα. Και η περίπτωση του Πέτρου Κωστόπουλου θα μπορούσε να είναι η αφετηρία. Να του δώσουμε χάρη για ό,τι του χρεώνει ο καθένας, δίκαια ή άδικα, να τον αφήσουμε να μεγαλώσει τα παιδιά του με μια τίμια δουλειά & μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες άλλους που έζησαν πέρα από τις δυνατότητές τους & το πλήρωσαν με απότομη πτώση στο τσιμέντο, να τον αφήσουμε όσο προλάβει να μαζέψει τα κομμάτια του, χωρίς να πετάμε σαν όρνεα τριγύρω για να τσιμπολογήσουμε από τις kobe beef σάρκες του.
Όταν ήμουν πολύ μικρός δυσκολευόμουν να καταλάβω ότι οι χαμογελαστοί Γερμανοί τουρίστες που στις διακοπές μού μιλούσαν τρυφερά στην ακαταλαβίστικη γλώσσα τους ήταν η ίδια ράτσα η οποία, όπως διάβαζα παραστατικά στα βιβλία, είχε ξεπαστρέψει κτηνωδώς τόσους ανθρώπους μόλις σαράντα χρόνια νωρίτερα. Ήταν οι Γερμανοί & οι «Γερμανοί» δυο εντελώς διαφορετικοί λαοί στο μυαλό μου, γιατί έτσι με βόλευε.
Με τον ίδιο τρόπο, λοιπόν, ο Πέτρος Κωστόπουλος δεν ήταν δα ποτέ τόσο ισχυρός παράγοντας προπαγάνδας όσο ο Γκέμπελς για να χρεώνεται ακόμη τα σκατά μιας ολόκληρης εκμαυλισμένης πατρίδας. Ας μην υπερβάλουμε. Η Ελλάδα μετά την οικονομική & αξιακή κρίση, όπως και η Ευρώπη μετά τον μεγάλο πόλεμο, πρέπει να προχωρήσει χωρίς να κοιτάζει κάθε τόσο πίσω στην εποχή του ΚΛΙΚ. Το αμαρτωλό παρελθόν που σκαλίζουμε, η εποχή του «τριάντα τρόποι για να ευχαριστηθείς την πίπα», δεν είναι το παρελθόν σκέτα του Κωστόπουλου για να είμαστε τόσο χαιρέκακοι μαζί του. Είναι & δικό μας.