Η τελευταία φορά που είχα γράψει για το Λονδίνο ήταν πριν δυο χρόνια (βλ. ΕΔΩ) και αν και με χαρά θα πήγαινα και πάλι στα ίδια μέρη (το Chiltern Firehouse, το Ivy Gardens Chelsea, το Wolseley) που δεν έχουν καθόλου ξεφτίσει από τότε, αποφάσισα για χάρη του ρεπορτάζ να μαζέψω εντυπώσεις από άλλα hot spot & να μοιραστώ μαζί σου αν αξίζουν τον ντόρο τους ή όχι. Λοιπόν…
Στα άδυτα της διάσημης πριβέ λέσχης Annabel’s
Το παραδέχομαι: εντυπωσιάστηκα τα μάλα από το Annabel’s, το διάσημο members club σαν εξωτικές & λάγνες Βερσαλλίες στην καρδιά του posh Mayfair.
Κι αν & θα μου ήταν πολύ διασκεδαστικό, αντί να σταθώ στην εξωπραγματικά πολυτελή & γουστόζικη διακόσμηση, να κάνω χιούμορ με τις Ρωσίδες, τα κοντά Balmain φουστάνια τους & τις πλαστικές τους, το βρίσκω πολύ δήθεν & μικροπρεπές να πας να βρεις ψεγάδι σε έναν τόσο εμβληματικό lifestyle ναό, όπου για μια φορά τα εκατομμύρια ξοδεύτηκαν με γούστο.
Σαν -πως να το πω;- να πας στο Grand Trianon & να ακυρώσεις την ομορφιά του επειδή εκείνη η ανίδεη, η χαζή, η Μαρία Αντουανέτα μπέρδευε το ψωμί με το παντεσπάνι…
Στο αριστοκρατικό Connaught Hotel & το βραβευμένο εστιατόριο Jean-Georges
Την προηγούμενη φορά που ήμουν στο Λονδίνο ήρθα εδώ για το διάσημο Martini στο βραβευμένο ως ένα από τα καλύτερα του κόσμου Connaught bar (βλ. ΕΔΩ), ενώ σήμερα έφαγα το ωραιότερο λαβράκι με κρούστα ξηρών καρπών & γλυκόξινο ζουμάκι, συν ένα θεϊκό mille-feuille, στο JEAN-GEORGES, το εστιατόριο του star chef Jean-Georges Vongerichten που άνοιξε δίπλα στο lobby πριν ενάμιση χρόνο.
Φαίνεται πως (αφού προφανώς δεν έχω τα -πολλά- λεφτά για να διαμείνω ούτε μια βραδιά στο Connaught) εφευρίσκω κάθε φορά μια οικονομική αφορμή για να μπω σε αυτό το απόκοσμα αριστοκρατικό ξενοδοχείο με τη μνημειώδη ξύλινη σκάλα (την οποία ειδε & αντέγραψε ο Ralph Lauren στη ναυαρχίδα του στη Νέα Υόρκη), με τους υποφωτισμένους διαδρόμους γεμάτους έργα τέχνης (πάνω από 3,000), με τα ολόφρεσκα λουλούδια πάνω από το τζάκι που καίει ασταμάτητα & το προσωπικό που εξυπηρετεί με ανεπανάληπτο class, αν & σε καθησυχαστικά αργούς ρυθμούς, κάθε επιθυμία των ενοίκων (από royalty & low-profile celebrities μέχρι οικογένειες ολόκληρες που το προτιμούν επί δυο & τρεις γενιές γιατί δεν αλλάζουν αυτή την αλλούτερη ουτοπία για καμιά ξετσίπωτη ντιζαϊνιά…).
Το αγαπώ αυτό το ξενοδοχείο & ας μην έχω μείνει ποτέ… Πραγματικά, γνήσια, magnificently μοναδικό, κυρίες & κύριοι, το THE CONNAUGHT!
Για brunch στη Brasserie of Light & τσάι στο Fortnum & Mason
Πήγα και για brunch με πεντανόστιμα eggs Royale & κοτόπουλο paillard στη Brasserie of Light, που ενώ συζητήθηκε όσο κανένα άλλο opening τους τελευταίους μήνες (χάρη & στο τεράστιο γλυπτό κρυστάλλινο Πήγασο του Damien Hirst πάνω από τα κεφάλια μας), εντούτοις δεν μου φάνηκε να έχει κανέναν χαρακτήρα & καμιά προσωπικότητα, ένα ακόμη εστιατόριο μέσα σε πολυκατάστημα (έστω το Selfridges…) γεμάτο αταξινόμητους τουρίστες, πρωινό αδιάφορο crowd, φωνακλάδικα μωρά & ακόμη πιο φωνακλάδες Άραβες.
Ούτε ο Πήγασος, ούτε η φωτεινή διακόσμηση με τους αμέτρητους καθρέφτες από τον Martin Brudnizki (ο ίδιος που σχεδίασε το αριστούργημα Annabel’s -βλ. παραπάνω), ούτε ο πρώην σέφ του Balthazar, ούτε τα eggs royale, ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν μπορούν να ανασχέσουν την ασύμμετρη απειλή που φέρνει μαζί του το άσχετο, χωρίς πιστοποιητικό φρονημάτων, πλήθος. Άρα 8/10 για τη διακόσμηση, 7/10 για το φαγητό (μια έγκυρη φίλη μού έστειλε μήνυμα ότι τους γύρισε πίσω το απαράδεκτο cod με wasabi mayo), 3/10 για την ατμόσφαιρα…
Αντίθετα, άξιζε τα λεφτά της η εμπειρία που λέγεται «afternoon tea στο Fortnum & Mason».
Ομελέτα με αστακό, σαντουϊτσάκια με σκοτσέζικο σολομό, αγγουράκι, αβγά χήνας κλπ, scones (που τα λατρεύω) με γνήσια παχιά clotted cream, μαρμελάδα φράουλα & lemon curd, υπέροχη τάρτα αχλάδι & ένα άλλο αξέχαστο κεϊκάκι με άρωμα τριαντάφυλλο, όλα αυτά & άλλα τόσα έφαγα (δυστυχώς σαν το βόδι), μαζί με σπάνια tea blends & ένα ποτήρι σαμπάνια που γέμιζε συνέχεια, στην πολύ ντελικάτη σάλα Diamond Jubilee Tea Salon στον τελευταίο όροφο του very british Fortnum & Mason.
Την επόμενη φορά που θα είσαι στο Λονδίνο make sure να κλείσεις ένα τραπέζι! Το θεωρώ το υπέρτατο must & ΚΑΘΟΛΟΥ τουριστικό.
Στο σικάτο Isabel & στο νεοπλουτίστικο Park Chinois
Πήγα και στο πολύ κομψό & με σικάτο πελατολόγιο hip bar-restaurant Isabel στο Mayfair, με τις τουαλέτες-αριστούργημα απο σινικό μετάξι, όπου όλα τα (ερωτικά) ενδεχόμενα μοιάζουν διάπλατα ανοιχτά…
Ο χώρος υπέροχος, το crowd το ίδιο (κυρίως ζευγάρια), το φαγητό & τα cocktail μια χαρά, αλλά τίποτα σπουδαίο. Εννοείται, όπως όλα τους, πανάκριβο! Νομίζω πως είναι καλύτερα να κλείσεις κάτω στο υπόγειο, όπου έχουν μια σκηνή και κάνουν κάτι live-άκια, σερβίροντας & φαγητό σε μικρά, στρογγυλά τραπεζάκια. Πιο fun!
Το γνωστό glamorous κινέζικο εστιατόριο-bar Park Chinois από την άλλη, είναι τελικά ένα από αυτά τα πανάκριβα μέρη που πάνε οι πλούσιοι σαν αγέλη για να διασκεδάσουν την ανία τους με πεντάλιτρες βότκες (που ποτέ δεν προλαβαίνουν να τελειώσουν σε μια βραδιά), μέτριο φαγητό (από το οποίο απλά τσιμπολογάνε γιατί είναι πάντα σε δίαιτα-detox-κατάθλιψη) & πλήθος από καπάτσες βίζιτες (τις οποίες πληρώνουν χρυσές για δανεική παρέα, αφού έτσι & αλλιώς πού να τους σηκωθεί με τόσες καταχρήσεις-βουνό;).
Το καλό είναι ότι εμείς εδώ στην επαρχία της Ευρώπης δεν έχουμε τέτοια μέρη-ξεφτίλα της μπουρζουαζίας. Το κακό… ότι στην πολυαγαπημένη μας Μύκονο, την παγκόσμια πρωτεύουσα του καλοκαιριού, πολλαπλασιάζονται ραγδαία αυτού του σιχαμερού είδους οι φιδοφωλιές & δεν φαίνεται να υπάρχει επιστροφή.
Last but not least: Για cocktail στο all-time-classic Fumoir Bar του Claridge’s hotel
Όπως καταλαβαίνετε δεν κινήθηκα μακρύτερα από το Mayfair. Και δεν υπάρχει πιο ΘΕΣΜΟΣ σε αυτή την αριστοκρατική γειτονιά από το ξενοδοχείο Clardige’s (του ίδιου ομίλου, by the way, με το Connaught).
Αυτή τη φορά πέρασα από εκεί για ένα σούπερ chic cocktail στο διάσημο Fumoir bar και φυσικά ένα γρήγορο instagram στο lobby!
