Οι εκθέσεις που έχουν κάτι να πουν, όπως αυτή η σπουδαία αναδρομική έκθεση για τον Γιάννη Μόραλη στο μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς, μπορούν να νοηματοδοτήσουν το ΣΚ σου, που διαφορετικά θα ξοδευόταν με σκέτα αβγά & ξίδια.
Με ενθουσίασε, λοιπόν, ο Μόραλης, γιατί ενώ στο μυαλό μου επικρατούσαν οι μίνιμαλ αφαιρετικοί πίνακες των τελευταίων δεκαετιών, ξεκαπελώθηκε μπροστά μου ένας πλούτος από τεχνοτροπίες που είχε αριστουργηματικά δοκιμάσει & τερματίσει παλιότερα. Και τελικά εγκαταλείψει για κάτι πιο εγκεφαλικό, καθώς μεγάλωνε από φλογερός νέος -που άλλαζε τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα- σε νηφάλιο γέροντα. Πιο ελκυστική για μένα η περίοδος με τα Επιτύμβια & πιο μεγάλη έκπληξη τα επιβλητικά ολόσωμα πορτρέτα της περιόδου μέσα στον Μεγάλο Πόλεμο.
Και είδα (επιτέλους) τη στενή συγγένεια με τον Γιάννη Τσαρούχη (βλ. εδώ), αυτό που παράλληλα & οι δύο εμπνέονταν από αρχαία & βυζαντινή παράδοση & από λαϊκά θέματα, αυτό που ανακατεύονταν με θέατρο & λογοτεχνία (και διακοσμητική ο Μόραλης).
Και τέλος αυτό που πόθησαν πολύ με το πινέλο, ο ένας το γυμνό αντρικό σώμα & ο άλλος το γυναικείο, αλληλοσυμπληρώνοντας & με τα δύο φύλα (τότε δεν υπήρχαν πολλά) την εικονογραφία της fuckable ελληνικής ράτσας. Στα έργα τους λες & πόζαραν εκατοντάδες χυμώδεις γυναίκες & άντρες, μέχρι λίγο πριν τη παγκόσμια gender fluid τάση, αυτό τον αφηρημένο μοντερνισμό που οδηγεί οποιοδήποτε έργο τέχνης με θέμα τη σεξουαλικότητα (χωρίς ταυτότητα φύλου) τελικά σε μουτζούρα…
