Όσο κι αν θέλω να βρω να πω έναν καλό λόγο για την έκθεση με την οποία αγχωμένα άνοιξε το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο ΦΙΞ, πραγματικά αυτοί οι «Κρίσιμοι Διάλογοι» (όπως τιτλοφορείται το project) καθόλου κρίσιμοι δεν μου φάνηκαν. «Αδιάφοροι, μπανάλ & παλιακοί» θα ήταν ένας πιο ταιριαστός τίτλος.
Τυχαία έργα Ελλήνων καλλιτεχνών (μερικοί από αυτούς πολύ σπουδαίοι) συνομιλούν -δήθεν- με μετριότατα έργα από το περιφερειακό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Φλάνδρας, κάτω από αυθαίρετες αστείες θεματικές, όπως «Η Φόρμα της Πνευματικότητας» & «Συλλογισμοί πάνω στην Πολιτισμική Πολυπλοκότητα«, σε ένα εκθεσιακό σύνολο κατώτερο κι από ατομική έκθεση σε γκαλερί για γριές στο Κολωνάκι & σίγουρα κατώτερο των περιστάσεων, δηλαδή της έκθεσης που εγκαινιάζει ένα πολυαναμενόμενο μουσείο. Οι φωτογραφίες που πλαισιώνουν αυτό εδώ το θέμα είναι εντελώς παραπλανητικές -η ίδια η έκθεση είναι χάλια.
Το λιγότερο που θα μπορούσε να γίνει θα ήταν το μουσείο να ανοίξει με την πλήρη έκθεση της μόνιμης συλλογής του, συλλογής που θα καταλαμβάνει τους πάνω ορόφους, οι οποίοι τώρα παραμένουν άχαρα κλειστοί -ένας ακόμη λόγος να μην πας ακόμη στο ΕΜΣΤ.
Το μόνο καλό είναι ότι το κέλυφος του μουσείου, ένα «καθαρό» κτίριο με πολύ μεγάλες & ψηλές αίθουσες, μοιάζει ιδανικό για πολύ σπουδαία πράγματα. Που απλά ελπίζουμε να έρθουν κάποια στιγμή σύντομα στο μέλλον…
Κάτι τελευταίο: η πρόσοψη προς την Καλλιρόης μοιάζει σαν κλειστό γυμναστήριο μοσχοβίτικου προαστίου αρχές της δεκαετίας του ’80. Ή σαν αρχιτεκτονικός έπαινος του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων. Αντίθετα, ό,τι έχει διασωθεί από το άρχικό κτίριο του Τάκη Ζενέτου είναι υπέροχο.
