Φέτος τον Αύγουστο διάβασα μόνο ένα βιβλίο, αλλά προς υπεράσπισή μου ήταν 900 (συγκλονιστικές) σελίδες…
Αν και το ΛΙΓΗ ΖΩΗ της Νεοϋρκέζας Hanya Yanagihara δίσταζα να το βάλω στη βαλίτσα των διακοπών (αφού με είχαν προειδοποιήσει ότι πρόκειται για αναγνωστικό Γολγοθά, ένα ανθρώπινο μαρτύριο που ξετυλίγεται αριστουργηματικά, αλλά βασανιστικά, παράγραφο με την παράγραφο), τώρα που μπήκε το φθινόπωρο, αν έχω ένα μόνο πράγμα να θυμάμαι από το #summer2018 είναι πόσο απορροφήθηκα στις παραλίες από τη σύγχρονη γραφή της Γιαναγκιχάρα, τους εκατομμύρια διαφορετικούς τρόπους που βρήκε για να περιγράψει την απόγνωση, τη συναισθηματική μοναξιά, την αυτοκαταστροφή & τις δυσάρεστες επιδρομές της μνήμης.
Είχα χρόνια να διαβάσω πραγματικά υψηλή σύγχρονη λογοτεχνία (τους Φράνζεν & τους Ροθ, όπου όλα εξιστορούνται με αποστασιοποίηση & λογοτεχνική γύμνια τύπου επίτηδες, μπορείτε να τους κρατήσετε για προσάναμμα στα τζάκια σας) και είχα χάσει την πίστη μου ότι μπορούν ακόμη να παραχθούν ολόκληρες τέτοιες τραγωδίες φτιαγμένες αποκλειστικά από λέξεις -όχι από τη σχετικά εύκολη φαντασμαγορία λόγου & εικόνας με την οποία μας καθηλώνουν οι τηλεοπτικές σειρές.
Το ΛΙΓΗ ΖΩΗ είναι η απόδειξη ότι στην εποχή του fast consumption αξίζει να «χάσεις» μέρες από τη ζωή σου συλλαβίζοντας μακροσκελείς ιστορίες, αντί να περιμένεις να δεις τη σύντομη & περιληπτική ταινία όταν βγει.
Πόσο μάλλον να δεις τη «δημιουργική αντιγραφή» που σίγουρα επιφυλάσσει στο βιβλίο ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, αφού το ΛΙΓΗ ΖΩΗ έχει -ξέχασα να σας πω- τα συστατικά που διαχρονικά τον εμπνέουν: τέσσερις φίλους με σύγχρονα επαγγέλματα, ωραία σπίτια -ανάμεσά τους & ένα loft, έναν (τουλάχιστον) γκέι, πολλά μεγάλα μυστικά & αρκετές σκηνές πακαλιάτικης ανθολογίας σε μίνιμαλ μπάνια που λερώνονται από την ανθρώπινη δυστυχία. Ε δεν θέλει & πολλά μετά ο σκηνοθέτης για να ξεκινήσει γυρίσματα…