Τώρα που φθινοπωριάζει, δικαιούμαι νομίζω ν’ανακηρύξω το δικό μου μυθιστόρημα του καλοκαιριού που πέρασε, ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχω διαβάσει ποτέ μου: το «Πλην» του Andrew Sean Greer (εκδ. ΔΩΜΑ).
Μια σύγχρονη παραβολή για την κρισάρα που περνάνε οι άνθρωποι όταν πλησιάζουν τα καταραμένα (;) πενήντα & πρέπει ν’αλλάξουν ριζικά προκειμένου ν’ αντέξουν την υπόλοιπη ζωή τους -γεμάτοι ζάρες, ρυτίδες, απογοητεύσεις & περιττά κιλά.
Αστείο με έναν εντελώς τωρινό τρόπο (σαν τις αγαπημένες σειρές Russian Doll & Fleabag).
Γνήσια συγκινητικό (ναι έκλαψα), αλλά χωρίς να σου μαυρίζει την ψυχή για χάρη της μαυρίλας…
Με ήρωα έναν «κακό γκέι» που μαθαίνει επιτέλους ν’αγαπάει & να αγαπιέται, όμως κατά τ’άλλα καθόλου queer (διαβάζεται το ίδιο καθαρτικά από cis γυναίκες μόνες μέχρι μουV@kιες στρέιτ & γενικά οποιονδήποτε μέσα στο απέραντο φάσμα της σεξουαλικότητας).
Πολύ ταξιδιάρικο (Σαν Φρανσίσκο, Νέα Υόρκη, Βερολίνο, Τόκιο, Μαρόκο, Μεξικό), καθόλου τουριστικό.
Νοσταλγικό με τα 70s & τα 80s, που ήταν χρόνια αθωότητας, αλλά ταυτόχρονα πολύ δίκαιο με τα 00s που δεν φταίνε, απλά διαφέρουν.
Και ήταν μεγάλη νίκη που πήρε το Πούλιτζερ (2018), χωρίς να πρόκειται για καμιά βαρύγδουπη μπουρδολογία από αυτές που συνήθως αρέσουν στις κομπλεξικές & βαθιά αμόρφωτες επιτροπές από ντεμέκ διανοούμενους (βλ. Ζουράριδες της αλλοδαπής).
Το διάβασαμε πολλοί, το βάλαμε στην καρδιά μας, το ειδαμε σε stories από παραλίες, το συζητήσαμε, το ξανασυζήτησαμε, κι όσο περνούσε ο καιρός, τόσο πιο πολύ μεγάλωνε μέσα μου κι έγινε αυτό το τεράστιο βιβλίο για το οποίο -μετά απ’όλη αυτή τη φλυαρία- ένα έχω να πω: ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!