Μπορεί να μην ανέβηκα γυμνός πάνω στους Λέοντες της Δήλου (όπως σ’ εκείνη την iconic πόζα της αείμνηστης Ζωίτσας της Λάσκαρη για το ελληνικό Playboy, που είχε σηματοδοτήσει το «πόσου μουντέρνα» έβλεπε τον πολιτισμό το ΠΑΣΟΚ), παρ’όλα αυτά το δικό μου παιδικό όνειρο να επισκεφτώ το νησί όπου γεννήθηκαν ο Απόλλωνας & η Άρτεμις από την κυνηγημένη Λητώ, πραγματοποιήθηκε σήμερα & είμαι γι’αυτό πολύ χαρούμενος!
Δεν χρειάζεται να σας πω εγώ πόσο μαγικό είναι να αποβιβάζεσαι σε ένα νησί-αρχαιολογικό χώρο στον ομφαλό των Κυκλάδων (τα νησιά που «κυκλώνουν» την ιερή Δήλο, από εκεί βγαίνει το όνομα), αλλά νομίζω θα θέλατε να ξέρατε κι εσείς και η κα Λίνα Μενδώνη ότι:
α) ο αρχαιολογικός χώρος είναι όπως περίπου τον άφησε η Λάσκαρη το 1985 -καμία ανάπτυξη της εμπειρίας με σύγχρονα μέσα & επίσης ένα μουσείο-παράγκα. Έμαθα εκ των υστέρων ότι προχωρούν τη ριζική ανακαίνισή του. Αμήν και πότε!
β) Η ξεναγός κατάφερε να με νευριάσει όσο δεν πάει, βάζοντας σε μακριές & διακεκομμένες από τον αέρα προτάσεις τις κινέζικες για τους ξένους τουρίστες λέξεις naxos, propylaea, filippos, gimnos, gimnasio, dioskouridis, rinia, iperthiro, dorikos, κ.ο.κ. Χωρίς φυσικά να τις κάνει ποτέ λιανά…
Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, αναρωτιέμαι, guidelines για το πως μιλάμε σε ανθρώπους από τη Νέα Ζηλανδία μέχρι τον Καναδά για ένα από τα πιο σπουδαία μας μνημεία, ώστε να τους μείνει στο τέλος κάτι να πάρουν μαζί τους back home;
Εννοώ κάτι πέρα από αυτό το μοναδικό που βλέπανε τα μάτια τους & τον θόρυβο των ακατάληπτων λέξεων που ακούγανε τα αφτιά τους…