Είμαι εδώ στη Μύκονο, έναν αχρονικό Ιούνη που μοιάζει με Μάρτη και Νοέμβρη ταυτόχρονα, σε όλα εκτός απ’τον υπέροχο καιρό.
Σκέφτομαι ότι πολύ πριν το social distancing γίνει οδηγία ζωής ή θανάτου, ήταν ήδη το ακριβό ζητούμενο για τις διακοπές των μυαλωμένων ανθρώπων, όσων είχαν δραστήρια μοχθήσει όλο το χρόνο & αναζητούσαν στις διακοπές τους μια άδεια θέση στον κόσμο για να ξεκουραστούν από την εξοντωτική συνάφεια με τους άλλους -όλους τους άλλους…
Αν δεν είσαι ξέσαλλο δεκαπεντάχρονο, καυλωμένο για τρέλες, ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ. Χαμένες οι ώρες και οι μέρες που πήραμε off για να τις ξοδέψουμε σε κάποιο αγοραφοβικό τουριστικό κιμπούτς, επιστρέφοντας κουρέλια. Κάπου εκεί στα τριαντακάτι λες ποτέ πια ή αλλιώς στέκεις υπόλογος για τις κρίσεις πανικού, την κρυφή μελαγχολία, τη χρόνια εξάντληση του χειμώνα.
Η Ελλάδα είναι ευλογημένη με τέτοιες παραδεισένιες καβάτζες, ακόμη κι εδώ στη Μύκονο, που τα πρασινογάλαζα δροσερά νερά και η χρυσή άμμος απαντώνται έτσι κι αλλιώς σε καθησυχαστική αφθονία.
Στη φωτογραφία, για παράδειγμα, η παραλία του ξενοδοχείου The Wild Hotel by Interni στον Καλαφάτη, όπου αράζω αυτή τη στιγμή. Ένα κομμάτι μονάκριβης γης το ίδιο ειρηνικό και προ και μετά-covid 19.
Που όμοιό του δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη, αλλά στη χώρα μας όλοι κρατάμε ως πολύτιμη ανάμνηση και επιθυμία από ένα. Τόσο τυχεροί είμαστε!