Εντάξει, γελάστε όσο θέλετε, με αυτή τη ψευτο-βουκολική, ψευτο-fashion λήψη, αλλά κρατήστε αυτό: η νότια Πελοπόννησος, Μεσσηνία και κυρίως Λακωνία, έχει ακόμη μαγικές επαρχιακές διαδρομές, στενούς δρόμους που σε βγάζουν ξαφνικά μέσα απ’τις ελιές σε κάτι κολπάκια από βότσαλο, με μια αιώρα σε σκιά από αλμυρίκια.
Μια γυναίκα διαβάζει εκεί από κάτω ένα χοντρούτσικο μυθιστόρημα το απομεσήμερο, ενώ ο άντρας της ψαρεύει παραδίπλα με πετονιά και σκουλήκι.
Και μέχρι να κόψεις ταχύτητα να δεις αν αξίζει μια γρήγορη βουτιά… ξανά ανηφορίτσα, μια σταλιά χωράφια με κοτρόνες, τζιτζίκια, περ(ι)βόλια, αλεπούδες, σκαντζόχοιροι, τεράστια κόκκινα αεροπλανάκια (το έντομο), μέχρι και μια πολύτεκνη οικογένεια αγριογούρουνα πετάχτηκαν μπροστά μου πέρυσι κοντά στο Γύθειο.
Παλιά γοητευτική Ελλάδα, λοιπόν, όχι μόνο φέτος που δεν κουνιέται φύλλο, αλλά και πέρυσι και πρόπερσι που είχα ξανάρθει.
Κι αφορμή έψαχνα να το μοιραστώ αυτό το feeling όταν με το που είδα τις (α)γελαδίτσες, είπα εδώ είμαστε! Κι ας γελάσουν μερικοί μερικοί…